برای تعریف عقد ضمانت باید به ریشه ضمان توجه کنیم. ضمان به معنای به عهده گرفتن و متعهد شدن است و از اصطلاحاتی محسوب میشود که در فقه و حقوق مدنی ایران ذکر شده است. عقد ضمان ریشه در آموزههای شریعت اسلام و کتابهای فقهی دارد. عقد ضمانت به معنای توافق میان دو یا چند شخص بوده و اثر آن نیز انتقال مالکیت از شخصی به شخص دیگر یا تعهد به انجام کاری است. عقد ضمانت با توافق ضامن و مضمون له به وجود میآید و اثر آن نیز متعهد شدن ضامن در مقابل مضمون له و از بین رفتن مسئولیت بدهکار است.
ضمانت کردن از دیگران به عنوان یک سنت اجتماعی پسندیده شناخته میشود که از قدیمیترین ایام تا کنون در روابط اقتصادی، تجاری و اجتماعی جوامع بشری به عنوان امری رایج و متداول مورد استفاده قرار میگیرد. علاوه بر ضمانت، ممکن است که اشخاص تمایل داشته باشند که از توافقهای دیگری مانند قرارداد رهن اموال غیر منقول نیز استفاده کنند. برای مطالعه درباره این عقد، میتوانید با زدن روی لینک به صفحه این مقاله وارد شوید و آن را مطالعه کنید. علاوه براین، لازم است از تفاوتهای ضمان با عقد حواله در قانون مدنی نیز آگاه باشید. به همین دلیل به شما پیشنهاد میکنیم که مقاله مربوط به آن را نیز مطالعه نمایید.
این عقد در قانون مدنی و در مواد 684 الی 723 تعریف و معین شده است. مطابق با ماده 684، ضامن شدن یک عمل حقوقی است که با توافق دو طرف به وجود میآید و اثر حقوقی آن نیز متعهد شدن ضامن به برگرداندن بدهی دیگری است. در اثر عقد ضمان طلب فرد بدهکار به عهده ضامن قرار میگیرد و بدهی مدیون اصلی به ضامن منتقل میشود. بعد از تنظیم نمونه عقد ضمانت ، مسئولیت مدیون اصلی به طور کلی از بین میرود زیرا در اثر عقد ضمانت مسئولیت او به ضامن منتقل شده است.
این عقد با توافق ضامن و طلبکار (مضمون له) تشکیل میشود و میان طرفین لازم الاجرا است زیرا هیچ یک از ضامن و مضمون له حق برهم زدن آن را ندارند.
موضوع اصلی عقد ضمانت تعهد ضامن نسبت به تسویه بدهی مدیون است. بنابراین در شمار عقود عهدی قرار میگیرد. قرارداد ضمانت وام بانکی از متداولترین نوع این عقد است که در موارد زیادی مورد استفاده قرار میگیرد.
ارکان قانونی سازنده عقد ضمانت عبارت است از:
عقد ضمان براساس انتقال یا عدم انتقال کامل مسئولیت از بدهکار به ضامن، به یکی از انواع زیر تشکیل میشود:
عقد ضمانت به وسیله اعلام اراده از جانب ضامن و طلبکار (مضمون له) ایجاد میشود. قانون در مورد نحوه اعلا اراده ضامن و طلبکار هیچ گونه الزامی را شرط نکرده است. بنابراین اعلام اراده آنها میتواند مکتوب، شفاهی یا حتی به وسیله اشاره باشد اما در دنیای امروز، عقد شفاهی ضمانت ، عمل چندان عاقلانه و مرسومی نیست زیرا الفاظی که به طور شفاهی بیان میشوند و مکتوب نیستند، از سندیت و اعتبار زیادی برخوردار نخواهند بود. ممکن است هر یک از طرفین عقد شفاهی ضمانت ، توافقات شفاهی را به سود خود تغییر دهد یا به طور کلی منکر عقد شود. با توجه به تمام این مطالب، لازم است که توافق نامه به صورت مکتوب و توسط فردی که به قوانین آن آشنایی کامل دارد، نوشته شود. بنابراین، حتما قرارداد ضمانت از دین را به صورت مکتوب بنویسید.
این توافق با رضایت طلبکار و ضامن ایجاد میشود. بنابراین لازم است که آنها:
ضامن هنگامی میتواند بدهی را از بدهکار مطالبه کند که:
عقد ضمانت از عقود عهدی است که موضوع اصلی آن را تعهد ضامن به تسویه بدهی که بر عهده او قرار گرفته است، تعریف میکنند.
عقد ضمانت به وسیله توافق طلبکار و ضمان امضا و ایجاد میشود. بنابراین آنها میتوانند درباره هر موضوعی با یکدیگر توافق و آن را به صورت شرط در ضمن نمونه عقد ضمانت بیاورند. با این استثنا که حق ندارند بر خلاف قوانین آمره، مقررات شرع اسلام یا نظم عمومی جامعه، با یکدیگر توافق کنند.
برای مثال ضامن میتواند شرط میکند تنها در صورتی بدهی مدیون را تسویه میکند که او قادر به تسویه بدهی خودش نباشد.
میدانیم که ضامن شدن با ریسک بالایی همراه است. به همین دلیل اگر میخواهید توافقی با این مضمون برقرار کنید، باید جوانب متعدد این اقدام را بسنجید. به همین دلیل به شما پیشنهاد میکنیم که حتما به چگونگی نگارش این توافق نامه نظارت داشته و همچنین از محتویات آن آگاه باشید. برای این منظور مناسبترین کار این است که پیش از هر اقدام، با ثبت درخواست تنظیم قرارداد و همچنین با ثبت درخواست مشاوره حقوقی تلفنی ، با مشاوران حقوقی مجرب ارتباط بگیرید و توافق نامه را مطابق با شروطی که در نظر دارید، تنظیم کنید.