قرارداد بای بک یکی از انواع مهم قرارداد سرمایه گذاری است که در عرصه بین الملل مورد توجه کشورهای مختلف قرار گرفته است. به این قرارداد، قرارداد بیع متقابل نیز گفته میشود. ما در ایران، قانونی که به طور مستقیم به انجام این قرارداد مرتبط باشد را نداریم و تنها یک آییننامه مرتبط با قرارداد بای بک موجود است. با این حال، در توسعه و ایجاد پروژههای نفتی و گازی خود از این قرارداد استفاده کردهایم، مثل قرارداد بای بک پارس جنوبی و شمالی. اما اینگونه قرارداد برای محصولات و تولیدات غیر نفتی کمتر استفاده شده است. در واقع آغاز اولین قدمها برای رسمیت دادن به قرارداد بای بک در اوایل دهه هفتاد بود. یعنی زمانی که امکان بهرهبرداری از نفت خام کشور را نداشتیم.
تجارت متقابل مجموعهای از روشهای تجاری گوناگون است که طی انعقاد آن قرارداد، کشور صادر کننده یا وارد کننده تعهد میکند که کالا یا خدماتی را به ارزش معامله یا بخشی از آن به کشور خود، صادر یا وارد کند. این تجارت متقابل به چهار شکل انجام میشود:
همان طور که در مقدمه بحث گفته شد، قانونی به این موضوع اختصاص داده نشده است. اما با بررسی ماده ۲ آیین نامه بیع متقابل غیر نفتی ، میتوانیم تعریفی از قرارداد بای بک از دیدگاه قانون پیدا کنیم. از نظر این مقررات، قرارداد بای بک یک معامله دوجانبه است که طی آن، سرمایه گذار متعهد میشود که تمامی منابع مالی مورد نظر برای پروژه را تامین کند و تمامی این وجه، تنها از طریق صادرات کالا و خدمات تولید شده و از راه پرداخت سود تعیین شده در متن قرارداد، به سرمایه گذار تحویل داده میشود.
این قرارداد نیز در واقع یک قرارداد خرید و فروش اما به شکلی بسیار پیچیدهتر است. در واقع بای بک یک قرارداد دوجانبه است که از الحاق دو قرارداد شکل گرفته است. در طی قرارداد اول، کشور سرمایهگذار تعهد میکند که تمامی امکانات و تجهیزات مورد نظر برای ایجاد و توسعه پروژه را تامین کند. این امکانات تمامی مواد اولیه، دستگاهها و ماشینهای تولیدی و حتی گاهی سرمایه اولیه را نیز شامل میشود و در قرارداد دوم، کشور سرمایه گذار قبول میکند از همان محصولات یا مواد استخراج شده که با دانش و تجهیزات خود او تولید شده است، بازخرید کند. برای مثال کشور آمریکا با کشور رومانی تعهدی را امضا کرد که طی آن، آمریکا متعهد شد کارخانه تولید تایر را در رومانی راه اندازی کند و همچنین پذیرفت که از تایرهای تولید شده به مدت مشخص باز خرید انجام دهد.
در این قرارداد فروشنده شرط میکند که خریدار، دوباره پس از مدتی آنچه را که موضوع معامله بوده است را به قیمت روز به او بفروشد، برای مثال ممکن است دولت برای حمایت از شالیکارها تجهیزات مورد استفاده را به آنها بفروشد اما شرط کند که پس از استفاده، دوباره تجهیزات را به قیمت روز به دولت بفروشند.
با توجه به موانع قانونی که برای جذب سرمایه خارجی در ایران وجود دارد، قرارداد بای بک یکی از بزرگراههای جذابی است که میتوانید سرمایهگذاران خارجی را برای سرمایهگذاری در ایران تشویق کنید. با این حال با وجود این محدودیتها، از این نوع قرارداد، برای پروژههای نفتی مثل توسعه میادین نفتی یا ایجاد پالایشگاهها استفاده میشود.
در قراردادهای تجارتی متقابل دو شخص حقیقی یا حقوقی به عنوان طرفین قرارداد تعیین میشوند. برای مثال اگر در بحث قرارداد بای بک در نفت، قراردادی میان وزارت نفت ایران و شرکت توتال منعقد شود، در این قرارداد، شرکت توتال به عنوان سرمایه گذار و وزارت نفت ایران به عنوان سرمایه پذیر شناخته میشوند. البته با توجه به این که قرارداد بای بک ، قرارداد دو جانبه است بعد از ورود به فاز دوم قرارداد، جایگاه خریدار و فروشنده تغییر خواهد کرد.
با توجه به این مساله که قرارداد بای بک در واقع از الحاق دو قرارداد شکل گرفته است، از زمان توسعه و ایجاد پروژه، آغاز میشود و تا زمان شروع تولیدات و بعد از آن، برای صادر کردن تولیدات یا مواد استخراج شده نیز ادامه پیدا خواهد کرد. توجه کنید، زمان بر بودن بخش دوم قرارداد به این علت است که کشور سرمایه گذار باید از محصولات و کالاهایی که در طی آن پروژه تولید شدهاند، باز خرید کند. ضمن اینکه ورود حجم بالایی از یک محصول به بازار نیز میتواند تغییرات و آشفتگیهایی را در آن بازار ایجاد کند و همین مساله دلیلی است که طرف دیگر قرارداد تلاش کند که ورود محصول به بازار به تدریج انجام شود. با توجه به تمام این مواردی که بیان کردیم، میتوانیم اینطور نتیجه بگیریم که این قرارداد، قراردادی زمانبر محسوب میشود.
شما میتوانید وظیفه تنظیم قرارداد خود را به ما بسپارید. برای ثبت درخواست تنظیم قرارداد روی همین عبارت بزنید و اطلاعات مورد نیاز را وارد کنید.